Soy un Somo 20 ¿y tú?

Hay muy poca información sobre los veleros Somo en la red.
Si conoces algo sobre los Somo en general y los 20 en particular o tienes datos (datos de astillero, diseños, planos, prospectos, artículos, fotos) y los deseas compartir, contacta conmigo.
(Tienes mi dirección de correo en Mi perfil)
Aquí tienes los datos, planos y demás que he recolectado hasta ahora:
https://sites.google.com/site/hoopersomo/archivos

domingo, 27 de diciembre de 2009

Solos ante el peligro

Cuando empecé en esto de la navegación deportiva, hace casi veinte años, el primer consejo que me dieron fue éste:

"Jendea badoia, zeu be bai" (Si se va la gente, a puerto, tú también)

Era un buen consejo, matizable, aunque estaba marcado por dos condicionantes:

  • Uno era un novato

  • Las posibilidades de comunicación eran casi nulas

Cuando uno es novato, es fácil que se despiste o no conozca esos signos, a veces muy sutiles, que indican cambio en la mar o la magnitud que pueda tener ese cambio.

En aquellos tiempos, la comunicación se limitaba a unos cuantos gritos y gestos, si te veían. La radio VHF era cosa de "grandes" barcos. El que más, llevaba una pequeña radio CB (27 Mhz) (emisoras de "banda ciudadana", que en principio no estaban diseñadas para el mar, pero había algunos canales, el 3 y el 4, que se usaban para comunicar entre barcos. La ventaja que tenían era que no requería un permiso especial, por lo que se usaban, al no estar permitidas, expresamente, pero tampoco prohibidas, digamos que estaban toleradas). Pero estas emisoras también eran muy escasas y las posibilidades de que alguien te oyera, también escasa. ¡Ah! y tampoco existían los móviles (parece que hable del pleistoceno :-D).

No me considero para nada un lobo de mar, todos los días aprendo y siempre que salgo a la mar voy con espíritu de aprender, y oigo todo lo que puedo sobre navegación, aunque me parezca más o menos respetable la opinión, o no. Pero creo que ya no soy un novato. Y en esta situación, ese consejo es realmente matizable.

Además hoy en día, contamos (casi) todos con VHF y tenemos disponibles los canales 9 y será muy probable que haya alguien a la escucha o incluso el 16 si hay un problema serio. ¡Ah! Y tenemos móviles :-), que aunque se recalque que en la mar no es un elemento de seguridad, en navegación costera, también puede ayudar, llegado el caso.

El caso es que este año también, Hooper y yo hemos estado solos o prácticamente solos en la mar varias tardes. El año pasado también alguna lo estuvimos (acompañados por otro amigo,
pero a los efectos de lo que quiero decir, es igual)

Las condiciones más probables para una navegación así, son la combinación de viento (sobre todo NW) F3 y mar de fondo NW de entre medio y 1 metro de altura. Hablamos de mar de fondo, tendida, con olas largas y no rompientes, a lo sumo alguna cresta.

No sé, quizás yo sea un loco temerario. No me tengo por tal, y a veces, con una mar de fondo de 1 metro la barra puede dar un poco de yuyu para salir... Pero para un velero medio, ni incluso para un velero más pequeño como el Hooper, creo que sean condiciones prohibitivas.
"Está mala la mar".
No, no está mala, no está buena, que no es lo mismo (pienso). Pero, ¿cuándo quieres salir? ¿Cuando esté la mar como un plato y haya un ridículo F0 o F1, con 4-5 nudos de viento? Y entonces refunfuñaremos mientras nos arrastramos a 2 nudos como mucho... Eso sí, tomando el sol.

Realmente, las veces que he salido solo o casi, no he tenido la sensación de estar en peligro. Lo que he tenido es la sensación de hacer unas navegaciones muy excitantes, con unas maniobras muy deportivas y con una velocidad muy interesante, navegando de continuo a 4,5, 5 o 5,5 nudos, con lanchadas mayores, por supuesto.

Y como no soy un loco temerario, eso sí, con seguridad.
Chaleco-arnés inflable automático puesto todo el tiempo, una línea de doble mosquetón que, atada a la base del palo, me permite ir de la bañera a proa atado, a usar si hubiera que salir de la bañera por lo que fuera. Y radio VHF en escucha y en orden de marcha (y atada a alguna cornamusa o similar para que no se vaya con un cabeceo por la ola).

En cualquier caso, lo he dicho varias veces, atravieso la barra con seguridad y confío en Hooper. Siempre prudencia y atento a todo, pero con sensación de seguridad. Hooper, aún yendo a motor, navega bastante seguro en esas condiciones. Desde luego, salgo con más sensación de seguridad que la que podía llevar al volver a veces con la mar de fondo montada en mi anterior gasolino, que no era mucho más pequeño (sí es verdad que medio metro en la mar es mucho, pero aún así).

Y cuando pasada la barra y librados los "agujeros" que se forman alrededor de la isla levantamos la mayor y soltamos génova, es cuando el Hooper cambia, y navega entre esas olas de otra forma: con soltura, elegancia y seguridad. Quien no lo haya vivido, le costará creerlo, pero es así...


jueves, 24 de diciembre de 2009

2009ko Gabonak heldu dira -- Ya han llegado las Navidades 2009

















Gabon Zoriontsuak eta Urte Berri on bat guztiontzat opa nahi dotsuet.

Eta pentsatu dot postal onena izan zeinkeela euskal Gabon Kanta bat, oso ezaguna gainera.
Quiero desearos a todos unas felices Navidaes y un buen Año Nuevo.

Y he pensado que la mejor postal puede ser un villancico vasco. Y muy conocido además.
Hator, Hator, mutil etxera.

Gaztainak zimelak jatera.

Gabon gaba

ospatutzeko

aitaren ta amaren onduan.

¡Ikusiko dok aita barrezka, ama be poz atseginaz!


¡Eragiok mutil

aurreko danbolin horri!

Gaztainak erre artian (bis)

¡txipli, txapla, pun!

Gabon gaba pozik igaro daigun.
Ven, Ven, muchacho a casa.

A comer castañas secas.

Para celebrar

la noche de Navidad

al lado del padre y de la madre.

¡Verás al padre riendo y a la madre también agradablemente contenta!

¡Dale chaval

a ese tamboril de delante!

Las castañas entre las brasas

¡Chipli, chapla, pum!

Tengamos una feliz noche de Navidad
Badaezpada, esan behar danbolin hori ez dela musika tresna, gaztainak erretzeko metalezko zilindro bat baino. Ikusi irudi hau.Por si acaso diré que ese tamboril no es el instrumento musical, sino un cilindro metálico para asar castañas. Se puede ver en esta imagen.
Bereziki gogoan eduki eta zoriondu nahi dodaz gaixorik
eta ez nahitan etxez kanpo dagozenak.
Quiero acordarme especialmente de las personas que estén enfermas o fuera de casa de forma no voluntaria.

lunes, 14 de diciembre de 2009

Lekeitio-Zumaia (III)

Viene de la segunda parte...

El motor

En esta historia, creo que hubo un protagonista muy especial: El motor fueraborda del Hooper.

Se tiró cuatro horitas llevando el Hooper con una velocidad constante bastante razonable, aunque de vez en cuando lo aflojara un poco para descansar y le fuera vigilando periódicamente la temperatura del agua de salida y que no se encendiera el chivato luminoso del aceite, cosas que no ocurrieron, ni una ni otra. Todo en la normalidad.

Y sí, tengo que confesarlo: el verano pasado fui despectivo con él, diciéndole cosas como "cafetera", "batidora"... No tengo perdón. Es un MOTOR, pequeño, pero MOTOR.

Y en mi descargo, decir que uno siempre ha considerado los fuerabordas como motores de segunda, destinados a auxiliar, delicados y poco de fiar. En fin, creo que estaba equivocado. Es posible que haya que ser más cuidadosos con su mantenimiento que con otros motores internos, no lo sé. Pero me sorprendió la regularidad y buen funcionamiento.

Aún así he de confesar que puestos a elegir, preferiría un motor interior diesel que un FB. Para empezar porque la gasolina, en un barco me hace muy poca gracia, y me parece suficiente motivo para optar por un diesel. Y segundo, porque el rendimiento, sobre todo con mala mar, me parece mucho mejor, sobre todo porque por su posición, la hélice siempre bate agua, sin salir fuera nunca. Ahora bien, la ventaja de un FB en un velero, sobre todo pequeño, es indiscutiblemente su mucho menor peso, con un rendimiento razonable: Hooper con el Mariner 5 CV Four Stroke, que pesa unos 30 kilos, hace hasta muy poco más de 5 nudos; entre 4 y 5 es como va mejor, pues, como suele pasar, para hacer velocidad máxima, requiere mucho gas y se consigue mas meter popa (y probablemente haya cavitación) que ganar avance.

Así que, desde ese día, no he vuelto a llamarle cosas de esas...

La estancia

Ya comenté en la primera parte sobre la marina.

Lo único que cabe decir es que, efectivamente, la orza sólo tenía por encima un par de capas de patente, desprendida además en muchas zonas, y presentaba un "efecto de perdigonado" con múltiples granitos y cavidades de corrosión, pero nada grave.

Con el cepillo de alambre conectado al taladro y algunas (bastantes) lijas, pude dejar el metal al aire, liso y brillante, sanear esos pequeños defectos, eliminar todo el óxido y después le hice el tratamiento que Hempel recomienda para orzas y quillas, bajo la denominación de fórmula de alto rendimiento o de obra nueva, que es la misma. Las cavidades las rellené con masilla epoxy de Hempel. Habrá que ver en próximas levantadas, pero el aspecto daba muy bueno.


Después del tratamiento

Hice otras labores que quería hacer, entre ellas pintar el casco, y al de una semana volví al agua. La faena fue que por los dos condicionantes que mencioné en la primera parte, sobre todo el atmosférico, ya que hubo 3 días de lluvia e inhábiles, prácticamente, pero se hizo lo que se pudo.

Una manita más y listo

Tuve una conversación con una persona (bueno, esos días tuve muchas, ¡cómo es la gente aficionada a la mar!) que me contó que también tenía un Somo 20, en Hondarribia, y que de vez en cuando se pegaba algún viaje a Pasajes... ¡¡Y me decía que yo era un bravo!! Que yo sepa, una vez que sales de Hondarribia, no hay puertos hasta Pasajes, y la costa (los acantilados de Jaizkibel) no parecen ser muy acogedores... Vale, hay más distancia entre Lekeitio y Zumaia, pero si se dan mal dadas, en el camino tienes dos puertos y medio (medio digo a Deba, y que no se me enfaden los debatarras, pero si hay mala mar, ese puerto me parece arriesgado)

Por cierto, quedé con esa persona que contactaríamos por correo electrónico o por La Taberna del Puerto, pero no he vuelto a tener noticias, y me hubiera gustado tenerlas, si estás a la escucha... ya sabes...

La vuelta

El día que lo bajé, era ya un poco tarde para iniciar el viaje de 4 horas, y además el pronóstico no era muy bueno y se esperaba mejorara para el día siguiente, así que lo que hice fue dar una vuelta a motor por la ría, llegar a la desembocadura del Urola para ver que la mar estaba un poco desordenada, con olas por encima del metro (reconozco que me cuesta mucho calcular la altura de ola, así que tómese este dato con precaución) y volver a Zumaia para amarrarlo en el paseo justo antes del puente, al lado del centro del pueblo.

La gente muy amable y me ofrecieron muchos ayuda. Incluido un municipal. Muchas gracias, gente generosa.

Me volví a Lekeitio a dormir y al día siguiente, tomé el autobús muy prontito (a las 6:30) para ir hasta Deba y allí tomar el tren hasta Zumaia.

Una vez en Zumaia, una vueltita por la ría de despedida y salí a la mar.

El viaje fue a vela, más por ponerme pesado que porque conviniera. Afortunadamente no tenía prisa para la vuelta, así que allí fui. Más cerca de 6 horas que de 5, porque el viento venía, qué casualidad, del W-NW, con lo que lo llevaba todo el rato de cara, y me obligaba a ceñir en largas bordadas, con lo que mi VMG era penosa... Bueno, no todo el rato estuvo viniendo así. Hubo un rato que parecía querer virar hacia N, lo que me hubiera venido de perlas, pero sería demasiada suerte...


De todas formas, el viaje de vuelta, sin presión, fue bonito y me sirvió para seguir aprendiendo cosas de la vela. Me crucé con los primeros velero-turistas del verano, un par de barcazos (una goleta de dos palos británica incluido) muy bonitos, y otros más pequeños pero también bonitos veleros.

Mucha gente empezando la veraneada, muchos pescando, otros navegando y el 9 de la VHF a todo gas... ¡¡Bienvenido, verano!!

sábado, 12 de diciembre de 2009

Lekeitio-Zumaia (II)

Viene de Parte I

El viaje

Me propuse salir muy prontito a la mañana. Había dos razones: una es que me había propuesto llegar a Zumaia a una hora determinada y otra era que llevábamos unos cuantos días en que amanecía con una mar absolutamente calma y sin nada de viento, y sobre las 11-12 de la mañana, en bastantes días, se había levantado una buena rasca, con aires de componente Norte y fuerza 4 o 5 rompiendo la mar, y tampoco tenía ganas de aventuras que no pudiera soportar.

Al final, no salí tan temprano como quería, pues algunos preparativos previos (sacar alguna cosas que me iban a estorbar, estibar las pinturas y herramientas, etc) que esperaba haber hecho con anterioridad, no pude hacerlos previamente, perdiendo en ello un buen rato el día de la salida.

También me ocurrió que cuando estaba en ello, se me acercó un hombre para hablar del barco y de navegar... (es lo que tiene el Hooper, que es muy coqueto y la gente se arrima... :-)) y allí estuvimos otro rato dándole al parle. Por cierto, se le notaba que tenía ganas de salir a navegar, y me faltaron reflejos (presionado por los nervios de la salida), así que aunque sea muy improbable, si estás leyendo esto, te ruego que contactes conmigo o me mandes un correo, y sigamos con aquella buena conversación y salgamos a navegar un rato, si quieres.

Al fin me puse en marcha, tras comprobar que todo lo que podría necesitar estaba en su sitio y en orden: VHF portátil, GPS, chaleco automático y línea de vida, cabos, bichero, cartas, compás de mano, etc, etc, etc. Y por supuesto, motor y gasolina.

A las 8:00 doblaba la punta norte de la isla de San Nicolás y tomaba rumbo Este. La mar como un plato de sopa, pero sin fideos.

Había una miaja de viento del Sur que me pillaba de través. El viento Sur suele ser un poco puñetero (un poco alcahuete :-)) y no es muy de fiar, lo mismo cae que pillas un tubo y te tumba... De todas formas, tenía ganas de navegar a vela si se podía, y aunque intuía que no iba a dar mucho de sí, saqué las velas. El viento daba fuerza 1 y gracias, y efectivamente, me impulsaba a 2 nudos o poco más, con lo que, evidentemente, no podía ser, no podía plantearme tardar 6 horas en el viaje, si es que encima no caía el viento, así que recogí el génova, dejé la mayor, por si ayudaba algo, y puse el motor, regulando el acelerador para hacer entre 4 y 4,5 nudos.

Efectivamente, antes de llegar a Ondarroa, el viento había caído y había dado paso a una calma total. Pero antes de llegar a Mutriku, o sea, en menos de 20 minutos, la mayor empieza a gualdrapear. El aparente es proa puro. Paro el barco, recojo la mayor pues estoy realmente aproado y con velocidad 0 de GPS, veo que el viento viene de proa, del Este, con una velocidad de unos 2 nudos. Alucino de la mala pata. También me planteo que pueda estar en una corriente que me desplace a esa velocidad y esté creando aparente, pero justo aproado total...

En realidad me planteo como más probable que ese viento Este puro exista realmente. Lo puede corroborar que a la vuelta (una semana más tarde) la hice a vela, ya sin presión de llegar a una determinada hora... haciendo bordos todo el rato, pues el viento era ¡¡W-Nw!! Esto es, en contra de mi rumbo, por lo que me vi obligado a navegar haciendo bordos durante casi 5 horas... Si es que tengo una suerte... :-)

El resto del viaje, con el motor puesto para navegar a 4,5 nudos, fue muy bien. No hubo avistamientos de animales (aves acuáticas o delfines o peces luna) pero la mañana estaba muy agradable y era agradable ver a la gente que aprovechaba la última hora para los begi haundi (Loligo forbesi), supongo, pues estaban muchos muy juntos y fondeados, no creo que estuvieran a cabras (Serranus cabrilla) o julias (Coris julis).


Deba

Son preciosos los flichs esos vistos desde el mar y es francamente bonito el monte de Itzurun y faro de San Telmo, que anuncia Zumaia. Es una bonita costa, entre Deba y Zumaia...

A las 11:00 contactaba por VHF con la Marina y les informaba de que estaba próximo a entrar en la ría. A las 11:10 doblaba el rompeolas de Zumaia y entraba en la ría.

Monte Itzurun y faro de San Telmo

Vi carteles regulando la velocidad a 3 nudos, y raro que es uno, me dispuse a respetarlos escrupulosamente. De todas formas, quería subir despacio, pues no tengo sonda y no me fiaba mucho de los fondos e iba con un ojo en la proa y otro en la banda de estribor, a ver qué pinta tenía el tema.

Subiendo por la ría

Tengo la ligera impresión no obstante que el cartel es más o menos de adorno o para los de fuera. Lo sospeché cuando me crucé con un par de embarcaciones que salían y no a 3 nudos y lo corroboré cuando me pasó por babor una piragua... :-)

Pero bueno, la verdad, tampoco tenía prisa, iba bien de tiempo y estaba disfrutando de mi viaje.

Aunque en honor a la verdad, hubiera sido mejor el viaje si hubiera podido navegar a vela a 4,5 nudos, con una buena brisa del N, por ejemplo, pongamos Fuerza 3...

Creo que serían las 11:30 más o menos cuando amarré en el pantalán de cortesía, en una maniobra por la que no me darán el nobel, pero no siendo uno especialmente hábil y costándome aún la maniobra del Hooper, tampoco fue tan mala. Además, se estaba levantando la brisa del Norte que tampoco ayudaba mucho...

No obstante, la capacidad de maniobra del Hooper ha ganado bastante al unir la caña del timón y el fueraborda mediante unos guardines, podríamos decir. No tengo sacada ninguna foto, a ver si puedo sacar alguna y la cuelgo.

Pasé por Capitanía, me presenté y tras esperar un ratillo, me subieron con el Travelift. El viaje había acabado.

Queda una tercera y última entrega...

jueves, 10 de diciembre de 2009

Lekeitio-Zumaia (I)

El verano lo inicié con un viaje “largo”. Para unas tareas de mantenimiento del barco, quería ir de Lekeitio a Zumaia, para levantarlo a seco. Un viaje de 13 millas náuticas, aproximadamente.

Mi primer gran viaje

Para mí este viaje era importante, pues era el viaje más largo que he hecho hasta ahora como patrón. Y además en solitario.

Vale, alguno que esté leyendo esto estará sonriendo, con esas sonrisa benéfica con la que un avezado navegante, pero valdría para cualquier afición, escucha los primeros pinitos del iniciado. O bien estará sonriendo con una sonrisa más propia de decir “pero este tío, ¿qué ha hecho hasta ahora...? ¡¡No ha navegado en su vida!!”

Al primero, lo entiendo y no queda más que aceptarlo. Al segundo, le diría que tampoco es eso. Sí he navegado más de 13 millas, que si uno se pasa 6-8 horas caceando, por ejemplo, ya lo habrá superado o ahí andará...

Pero era mi primer “gran” viaje, y defino viaje el salir de un puerto para llegar a otro, con la pretensión de desembarcar en él. Y también habrá de tenerse en cuenta la “escala”. Entiendo que no es lo mismo navegar 15 millas en un velero de 40 pies, que hacerlo en una lancha rápida de 26 pies, o hacerlo en un pequeño velero de 20 pies o de 18, pues cuanto más lento y pequeño sea el barco, le dará un plus de incertidumbre, lógicamente.

Por qué a Zumaia.

Tocaba hacer algunas operaciones con el Hooper: patente y echarle un vistazo a la orza, pues pensaba que simplemente estaba con patente o antifouling, con lo que era probable que tuviera algún problema de corrosión, poco o mucho.

En Lekeitio contamos con un astillero para estas cuestiones, pero en ese momento no podía levantar el barco allí, por la orza, pues como ya he dicho en otra ocasión, el Hooper es de orza fija. No sé si en este momento está solucionado pero no entonces. Y el sitio con travelift más cercano era Zumaia. La otra alternativa era Getxo, lo que suponía una travesía más seria (de unas 40 millas).

Así que levanté el Hooper en la Marina Urola de Zumaia, tras contactar con ellos y acordar plazos, etcétera. Para dichos menesteres, y concretar precios y demás, el correo electrónico funcionó muy bien.

La Marina Urola y el puerto Deportivo de Zumaia


La experiencia en la Marina Urola fue en general muy buena, con dos puntitos negros. Uno lo puso la climatología, pues me tocó varios días de sirimiri o franca lluvia, con lo que de pintar, complicado y dos que yo había pactado estar en seco 7-10 días; me dijeron que ningún problema, pero una vez arriba, y sobre todo ocupando una cama “pequeña” (que se ve que tenían más escasez) me pusieron problemas para tanto tiempo y me “urgieron” a terminar cuanto antes.

Pero en general, he de decir que es bonito sitio y donde estuve a gusto, las instalaciones (baños, duchas) y el ambiente muy bien, así como la predisposición del personal es muy bueno, aunque la disponibilidad de repuestos y pinturas, es complicada, si buscas cosas concretas. Los precios de los servicios están en justa medida con lo que se cobran en otros sitios y sin sorpresas.

Si alguien va a ir, que concrete bien la hora aproximada de levantado, y será conveniente contactar con ellos antes de la llegada, por
el 9 de VHF.

El puerto Deportivo de Zumaia es un pedazo puerto gestionado por la Marina Urola y lleno de barcos de caer la baba. Bueno, a uno no le hace falta mucho para ello...

Las instalaciones están bien, el acceso parece cómodo (lo vi con la ría en buenas condiciones, no sé si la cosa variará cuando haya mareas vivas y coincidan riadas con vaciantes, por ejemplo) y los amarres están bien. O esa es la impresión de un visitante.

El mayor pero de este puerto, quizás sea la entrada y salida a la mar, con la barra que se puede formar en esa ría a poco que haya mala mar. Según las cartas que he podido ver, el calado mínimo de la ría es de 1,5 metros, pero el fondo parece arena, y ya sabemos lo que puede pasar con los fondos de arena, que se mueven y donde antes no había ahora hay una meseta... Máxime si no se dragan.

Al margen de eso, se han hecho famosas en internet algunas imágenes de veleros surfeando en la entrada a la ría... y es que la entrada tiene una configuración preciosa para generar una buena barra a nada que se levante rasca. Bueno, de hecho, la barra de Zumaia siempre ha sido muy famosa...

Por ello, resulta muy curioso ver los pedazo de buques que se construyen o reparan en los astilleros, al lado mismo del puerto deportivo. Mientras estuve allí había un pedazo de barco cuya eslora no se calcular, pero mucha (¿más de 50 metros?), su correspondiente manga y una altura, sobre el agua del equivalente a una casa de 6 pisos. Te los imaginas saliendo por la ría y literalmente "llenando" la ría...

Zumaia, herria (Zumaia, el pueblo)

(Las fotos están enlazadas desde la web de Zumaia. Tiene una preciosa galería de fotos)


El pueblo de Zumaia es muy bonito, tiene algunos rincones muy bonitos y el paseo paralelo a la ría hasta el faro de San Telmo es muy pintoresco, por lo menos. Tiene muchos restaurantes, para todos los bolsillos y se pueden comer platos de todo tipo, desde humildes pero muy buenos menús, y a precios muy razonables (por ejemplo en la antigua cofradía, en el centro del pueblo en la misma orilla de la ría), hasta mariscadas. A elegir.

Por acabar con los asuntos marineros, no podemos olvidar que podemos también tomar algunos txakolis con buenos pinchos u otros licores, al gusto.

Vale, vale, y como todo no va a ser tragar, también hay que mencionar otras muchas cosas interesantes, que podemos consultar en la web del Ayuntamiento de Zumaia y acceder andando desde la Marina o desde la ría, si hemos decidido atracar al paseo:

Definitivamente, es un destino a recomendar. Muy recomendable para una visita veraniega.

Dejo el viaje y más para próximas entregas.

Parte II

miércoles, 9 de diciembre de 2009

Euskararen Nazioarteko Eguna

Resumen:

Esta entrada en el blog no tiene contenido náutico, es simplemente una entrada de solidaridad con el Día Internacional del Euskara y algo más. De todas formas, si quieres una traducción al español (al inglés me sería más trabajoso :-)) dímelo vía comentario y lo incluiré.



Abenduaren 3an Euskararen Nazioarteko Egunaren 60. urteurrena ospatu da.
Aurtengo edizioan Eusko-Ikaskuntzak, antolatzailea, Interneten sortutako sare sozial berrietan euskararen erabilera bultzatzea helburua dauka.

Irudian agertzen den logoa Nestor Basterretxeak, euskal artistak, 2005ean diseinatutakoa da, urteroko ospakizunaren identifikazio ikurratzat eta euskal hizkuntzaren unibertsaltasuna aldarrikatzeko.

Blog xume honetan be horrelako ospakizuna kontutan eduki nahi dut.


Bere momentuan, blogaren ideia sortu nuenean, pentsatu nuen euskaraz ere egitea, hizkuntza bietan, hain zuzen. Baina horrelako erabakiek beti daukate prezio bat: denbora.

Kostatzen zait nahiko hizkuntza batean mantentzea blog hau bietan egiteko be bai… Eta beti bezala, aukeratzekotan, beti irabaziko du gaztelaniak, jende gehiago irakurriko duelako, noski. Ez da inoren kulpa, gauzak horrela daude (oraingoz), ona edo txarrerako, baina aldi berean, hori euskara eta gaztelaniaren artean berdintasunaren ezaren beste froga bat izan daiteke.

Agian etorkizunean beste modu batez eraikiko dut blog hau, baina bitartean…

Gora Euskara!!

Euskara, Euskara,
jalgi hadi plazara,
baita ere internetera